De eerste keer op de poli in Rotterdam. Juni 1995, een grauwe dinsdag voor de diploma-uitreiking. Achter de balie een chagrijnige secretaresse die met een robotstem vraagt om naam en geboortedatum, en daarna monotoon vervolgt: Neemt u plaats, de dokter komt u vanzelf halen, volgende alstublieft. Bij de man die na mij aan de beurt is, kijkt ze niet eens op. Ze draait opnieuw haar riedel af, maar bij Neemt u plaats onderbreekt de man haar en zegt vriendelijk Dank u, ik zit al.
De gespannen sfeer van de in de wachtkamer zittende individuen wordt er ineens een van eensgezindheid, van baldadige sympathie voor deze man die met zelfspot en humor de secretaresse fijntjes maar o zo duidelijk laat blijken dat patiënten geen massagoederen zijn. We grinniken bevrijd, en eindelijk tilt ze haar hoofd op en wordt rood als ze de man in zijn rolstoel voor het loket ziet zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!