RTL4, willen jullie ook deze zomer weer de woensdagavond reserveren voor heerlijke, waargebeurde tranentrekkers? Slecht geacteerd of niet, dat maakt me eigenlijk niet uit. Maar van die films waar ik een heerlijk (én volledig geoorloofd) potje bij kan janken. De patiënt dreigt te sterven en het medicijn lijkt niet op tijd te komen... Zoiets.
Ik maak mezelf wijs dat ik heel loyaal en vol empathie meehuil, maar in feite is het een geweldig excuus om de ingeslikte tranen de vrije loop te laten zonder mezelf schuldig te voelen. Want daar ben ik sterk in: elk gevoel van jaloezie, machteloosheid en op de loer liggend zelfmedelijden veroordelen. Ik móet blij zijn voor iedereen, mag een ander niet met mijn verdriet opzadelen, en ga zo maar door.
Maar terug naar de films. Ik huil natuurlijk ook bij ‘She’ in Notting Hill, bij Bambi en Dombo en al die andere bekende voorbeelden, maar mijn ultieme jankmoment zit in de thriller The Shawshank Redemption: als Tim Robbins uit de gevangenis ontsnapt en via een rioolbuis de vrijheid bereikt, komt de regen met bakken uit de hemel. Hij blijft verrukt staan en terwijl de camera een rondje om hem heen draait, kijkt hij naar de hemel en geniet zichtbaar van de druppels op zijn gezicht. Afijn, misschien niet vreemd dat dat mij raakt.
Afgelopen zondag kwam die film op RTL4 en ja, ik heb gekeken. In de wetenschap dat ik het eind alleen door een waas zou kunnen zien, en in de hoop misschien een beetje opgelucht te kunnen gaan slapen. Ik heb ‘m trouwens ook op dvd, maar om die film te gaan kijken als de tranen hoog zitten, vind ik dan net weer iets té masochistisch?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!