Loesje-humor

Help, ze is jonger dan ik!

De meeste mensen moeten waarschijnlijk even slikken als ze voor het eerst in de winkel met ‘u’ aangesproken worden. Logisch, want voor je eigen gevoel is er niets veranderd. De mensen om je heen lijken hooguit een beetje jonger…

Toen ik ziek werd, was ik 17 jaar. De medepatiënten op de afdeling neurologie waren gemiddeld 70+ wat aardig klopte met mijn beeld van ‘zieke mensen’. De verpleging was duidelijk jonger, maar toch wel allemaal volwassen. Hier en daar een grijze kop, uitschietend naar boven, en een stagiaire van in de twintig als uitschieter naar beneden.

Als ‘geval apart’ ben ik altijd onder behandeling geweest van professoren, niet de jongsten dus. Ook dat paste in mijn plaatje: artsen hóren gewoon ouder te zijn! Minstens de leeftijd ‘om je vader te kunnen zijn’. Net als de huisarts die ik mijn hele leven al ken. Maar ja, de leeftijd van mijn vader en dus toe aan zijn pensioen.

Zijn opvolger is een vrouwelijke arts van 31. Een jaar of zes geleden is ze tijdens een stage wel eens hier geweest, maar ach, met stagiaires erbij liet ik gewoon niet het achterste van mijn tong zien. Ik meldde hoe het fysiek ging, vroeg de recepten die ik nodig had en dat was het. 

Een paar weken geleden is ze hier voor het eerst geweest. Alleen. Als mijn nieuwe behandelend arts. Gek genoeg een volwassen vrouw. Ik nog steeds een meisje voor mijn gevoel. Terwijl zij studeerde, op kamers woonde, feestte en later werkte aan huisje, boompje, beestje, lag ik op bed, op bed en op bed (oké, op zulke momenten vergeet ik mijn eigen bedrijf en de andere dingen die ik in de tussentijd gedaan en geleerd heb). Waarom is het niet andersom? Zinloze vraag die ik me niet vaak meer stel, behalve op zulke momenten.

Er lag een te bespreken evaluatie van de psycholoog, een dwingend maar goed aanknopingspunt om wél wat meer van mijn tong te laten zien. Na vijf minuten sprak ik met haar alsof ze mijn oude en ‘oude’ huisarts was. Dat het soms verrekte moeilijk is om hier te liggen. Ze luisterde, keek me aan, nodigde uit. Misschien vertel ik haar ooit nog wel hoe ik als een berg tegen ons eerste gesprek heb opgezien! Hoe ik de hele voorafgaande week een knoop in mijn maag heb gehad...