Fysiek aanwezig zijn op de belangrijke momenten van de voor mij belangrijke mensen, dat gaat niet. Al twaalf jaar moeten mensen het op bruiloften, verjaardagen, in het ziekenhuis en zoals vandaag bij een crematie het zonder mijn aanwezigheid stellen. Meestal geen probleem, mijn afwezigheid doet er echt niet zoveel toe. Rouwenden hebben echt wel andere dingen aan hun hoofd. Nee, mijn afwezigheid vertaalt zich hooguit in een plakje slappe cake dat blijft liggen na het condoleren.
Ik voel die afwezigheid wél heel intens, en het went niet. Net als iedereen wil ook ik mijn vrienden steunen, er voor ze zijn onder alle omstandigheden. Dus na de crematie van zijn vrouw had ik die vriend van mij vandaag gewoon een knuffel willen geven in de koffieruimte. Eén onbeduidende knuffel onder de vast en zeker talloze knuffels, handen, mooie volzinnen en tranen die hij over zich heen heeft gekregen. Maar één daarvan had van mij moeten komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!