Blijf op de hoogte!

Blogger heeft een nieuwe service. Vul hiernaast je mailadres in en je hoeft nooit meer wat te missen, want via de mail word je op de hoogte gehouden van elke update die verschijnt. En omdat het een volledig automatisch systeem is, krijgt niemand – ook ik niet – te zien welke mailadressen op de lijst staan. Dus stalk er maar op los...

17 + 17 = 34

Vorige week ben ik vierendertig geworden. Erg feestelijk voelde ik me niet in de aanloop naar die dag. Want: wat een leeftijd! Het is een leeftijd waar ik al jaren tegen opzie. Om de simpele reden dat het twee keer zeventien is. Ik was zeventien toen ik ziek werd. Dus op mijn vierendertigste ben ik mijn halve leven ziek.
Kalendertechnisch is het nog niet zover, want het was in het voorjaar van 1995 dat mijn lichaam het liet afweten, dus ‘pas’ in het voorjaar van 2012 is het werkelijk zover, maar hier valt toch óók geen speld tussen te krijgen: 17 + 17 = 34. Geen prettig idee, vooral omdat ik hierna dus ‘al meer dan de helft van mijn leven ziek ben’. Ik weet wel dat het maar cijfertjes zijn, dat ik niet zo zwaar moet wegen aan getallen en data, maar mijn gevoel komt steeds weer terug bij die stomme rekensom.
Vol zelfmedelijden heb ik een week vóór mijn verjaardag geklaagd tegen mijn beste vriendin. Ze zei niet veel, maar op mijn verjaardag kreeg ik een kaart van haar met de tekst: wat een leeftijd, vriendinnetje van me, we zijn nu al meer dan de helft van ons leven vriendinnen.
Wat een geweldig liefdevolle schop onder mijn kont! Elke keer als mijn gedachten sindsdien richting dat belachelijke sommetje gaan, herinnert die kaart me aan een andere uitkomst van diezelfde som. Vierendertig is misschien zo slecht nog niet…

NB: Ik heb een computercrash achter de rug, vandaar de lange tijd tussen de vorige blog en deze.