Vandaag zestien jaar gelden strompelde ik tijdens de diploma-uitreiking van de middelbare school het podium op en af. Twee dagen ervoor had ik in het Dijkzigtziekenhuis in Rotterdam te horen gekregen dat ik waarschijnlijk MS had en zo snel mogelijk aan het infuus moest.
Ik zie me nog samen met mijn moeder pleiten voor een paar daagjes uitstel, zodat we snel een feestje op poten konden zetten en ik zélf mijn papiertje kon halen. Hoe belangrijk dat zelf-doen in de jaren erna zou worden, kon ik toen niet weten.
Na wat overleg kreeg ik het gevraagde uitstel, mits ik me vrijdags vóór vijf uur zou melden op de afdeling neurologie. Dan kon de arts mij na zijn middagpoli opnemen, een ruggenprik doen en een infuus aanprikken. Wachten tot na het weekend leek hem niet verantwoord.
Halverwege de diploma-uitreiking moesten we weg, naar het station om samen met mijn ouders op de trein naar Rotterdam te stappen. Totaal uitgeput – vermoeidheid en een slepend been waren toen de belangrijkste symptomen – kwam ik om kwart voor vijf aan op neurologie. Een ruggenprik is nooit een pretje en ik hield twee blauwe armen over aan veertien keer misprikken voordat het infuus goed zat. Maar geen kwaad woord over de arts: hij heeft mij de kans gegeven mijn schooltijd af te sluiten... Hoe zou hij het maken? Tijdens mijn opname studeerde hij af als neuroloog en verdween uit beeld. Een paar weken later werd ik ontslagen. De behandeling was niet aangeslagen, ik was in dubbel tempo achteruit gegaan, maar één ding was zeker: ik had geen MS. Een halfjaar later werd in Nijmegen de correcte diagnose 'gegeneraliseerde dystonie' gesteld.
De handtekening op mijn diploma is goud waard en ik zie hem met grote regelmaat voorbij komen: toen mijn armfunctie uitviel is die betreffende krabbel gebruikt om een stempel van te maken. Een notaris is ‘m hier ter plekke rechtsgeldig komen verklaren en ik teken er al mijn papieren mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!