Voelen is soms eng. Stel je voor dat het verdriet je overspoelt, je meesleurt en steeds verder onder water trekt... De beste remedie: denken, redeneren. Dat is minder eng, voelt veiliger en levert soms iets op. Zoals een bijzonder helder inzicht als: Volgens mij lig ik hier over tien jaar nóg! Nou ja, dat soort gedachten helpen dus niet. En bovendien kan voelen heel prettig zijn. Zegt de psycholoog, en beetje bij beetje begin ik dat te... voelen?!
Nu is de psycholoog met vakantie. Een kennis van haar, van huis uit geestelijk verzorger, neemt het over. De gesprekken met haar zijn erg prettig. Gelukkig niet te vergelijken met die met de psycholoog. Wel praten we soms over dezelfde thema’s, zoals de scheiding denken-voelen, hoofd-hart.
We zitten dus midden in een bloedserieus gesprek als de vrouw vertelt: Ik heb soms ook de neiging om in mijn denkhoofd te schieten... De rest hoor ik niet. Ik heb al mijn concentratie nodig om niet in lachen uit te barsten. Dat lukt, maar blijkbaar is er toch iets waaruit blijkt dat ik niet meer bij de les ben want ze vraagt wat er is. Even kijk ik haar zwijgend, enigszins wanhopig aan. Dan proest ik het uit. Sorry, ik wil niet... ik wil je niet beledigen, maar ik ken alleen maar het denkhoofd van Pipo, kreun ik. Ik kom amper uit mijn woorden, de situatie is té idioot. Een diepgaand gesprek en dan ineens dat beeld van Pipo de Clown.
Gelukkig, ze kent Pipo en lacht voluit mee. Misschien heb ik die uitdrukking wel van hem, kan best, wij keken er thuis ook altijd naar. Maar het is ook wel een goede term, vind je niet? Knap zoals ze ons gesprek weer oppikt. Ik ben meteen weer kalm.
Maar toch, als ik er aan terugdenk, dreigt de hik weer op te komen. Ik zie de vrouw op de kansel, prekend over geloof, gevoel en verstand. Over hart en denkhoofd, en vraag me af of ze ooit nog het woord ‘denkhoofd’ kan gebruiken zonder aan Pipo te denken. Misschien heb ik haar wel een dierbare term afgenomen. Sorry!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!