Samen twee!

Lichaam en geest één? Welnee. Natuurlijk, ze kunnen niet los van elkaar functioneren en ik heb geleerd mijn lijf niet meer te negeren, te blokken alsof het er niet bij hoort. Er niet bij mág horen. Maar volkomen één zijn met mijn lichaam beschouw ik niet langer als een doel. Sterker nog, ik geloof niet dat ik er – alle theorieën daaromtrent ten spijt – gelukkiger van zou worden.

Wat dan? Ik houd het op samenwerking. Partnerschap, zonder mijn lichaam te hoeven accepteren als onderdeel van ‘mij’. Immers, in een gezonde relatie houden partners meestal ook een eigen leven. Totale samensmelting vind ik eng. Liever dus ‘samen twee’ dan ‘samen één’. Dat is meteen mijn voornemen voor 2014: ik wil een liefdevolle mantelzorgrelatie opbouwen met mijn lichaam. Misschien kan ik dan volgend jaar rond deze tijd het volgende kan zeggen.

We hebben dit jaar weer veel mooie momenten beleefd. We hebben genoten van onze neefjes, onze hobby’s en de fijne mensen om ons heen. Ik moet alleen bekennen dat onze relatie wel erg bepaald wordt door de ziekte van mijn partner. We zijn daardoor aan huis gebonden, het dagelijks leven staat vaak in het teken van therapie en zorg en het is continu schipperen met de energie van mijn partner. Dat valt niet altijd mee en bepaalt ook sterk wat ík kan doen. Ook de pijn speelt een grote rol in wat we kunnen ondernemen. Al met al redden we ons, maar soms is het lastig om lichtpuntjes te blijven zien. Het is bovendien een beangstigend idee voor ons allebei dat we weten dat de situatie niet zal verbeteren. Maar… we hebben het goed samen, zijn op elke ingespeeld en weten meestal wat we aan elkaar hebben. Ik steun mijn partner zo goed als ik kan, en dat doe ik met liefde. Het enige wat ik mis in onze relatie, is dat die steun en troost puur eenrichtingsverkeer zijn.

Iedereen hele fijne feestdagen gewenst en, wat je voornemens voor 2014 ook zijn, ik wens je een mooi jaar!